گروه فرهنگی «سراج24»- مرتضی اسماعیل دوست: فیلم «لانتوری» با همه حاشیه های منعکس شده از سوی برخی رسانه ها و منتقدان سینه چاک، به اکران درآمد. به نحوی که حواشی رخ داده در عدم اکران فیلم گذشته رضا درمیشیان با نام «عصبانی نیستم» که اثری در باب حمایت از جریان فتنه 88 بود باعث حضور کثیری از افراد در سینمای برج میلاد شد، به نحوی که بی برنامه گی های معمول مدیریت این دوره از جشنواره و تاخیر در زمان اکران این فیلم باعث رخدادهای ناگواری شد و حتی احتمال حوادثی را در بر داشت.
اگر از نبود مدیریت صحیح نزد دبیر جدید جشنواره فیلم فجر در برگزاری این رویداد مهم هنری فعلا بگذریم و از بی نظمی های پی در پی در اکران فیلم ها که نمونه ای از آن موجب شد فیلم «لانتوری» تا ساعت 3 نیمه شب ادامه پیدا کند به عنوان بدترین کارنامه ادوار جشنواره یاد کنیم، باید تعجب خود را از حضور آثاری چون «لانتوری» اعلام کرده که نه تنها در انتخاب نام و محتوای سیاسی و تمسخرآمیز به نفع یک جریان خاص عمل کرده بلکه به لحاظ ساختار سینمایی هم دچار کمبودهای بسیاری در شکل و روایت پردازی است؛ به نحوی که شاهد تصاویری پراکنده از بیانیه سیاسی فیلمساز در قالب تدوینی سرهم بندی شده هستیم که نه تنها نمی تواند به درستی قصه خود را روایت کند، بلکه در پیچ و خم روایتی سرگردان اسیر مانده است.
رضا درمیشیان در «لانتوری» به ظاهر خواسته بحران اجتماعی و پدیده خشونت گرایی را مورد نقد قرار دهد اما در میان تصاویر بزهکاری و عاشقانه های کاراکترهایی بی پرداخت، شاهد رونمایی از تصاویر افرادی هستیم که در قالب بازنمایی از واقعیت به بیان دیدگاه های سیاسی خود از طریق دیالوگ های سفارشی فیلمسازی سیاسی به شعاری ترین شکل ممکن می پردازند که در واقع پوسته حقیقی از ظواهر رونمایی شده از داستان خلاف گروهی جوان و مساله اسیدپاشی است. از این رو شاهد جملاتی تمسخرآمیز از زبان کاراکتری که مغازه دار هست می باشیم که بیان می کند «ما دلواپسیم» که بیننده به خوبی می داند منظورش چیست! یا وقتی اشاره به گران نشدن گوجه فرنگی توسط این شخص می شود و موارد دیگری که در ادامه کینه ورزی های کارگردان نسبت به جریان سیاسی مشخصی صورت یافته است.
اگر کنایه ها و نیش های گزنده درمیشیان را در فیلم «لانتوری» یک بازی طراحی شده از سوی مجریان برگزاری جشنواره در آستانه انتخابات سرنوشت ساز مجلس شورای اسلامی بدانیم، باید انتخاب این فیلم ضعیف و بی ساختار از لحاظ سینمایی را که تنها دلخوش از جملاتی نیشدار و انتقادی است، به میز توجه درآورد و این سوال را مطرح کرد که آیا حمایت و حضور این فیلم بی مایه در نزد انتخابگران جشنواره سی و چهارم، پرده ای در راستای نگاهی سیاسی است؟!
به طور حتم خیلی از اهالی طرفدار جریان سیاسی خاص و فیلمساز «لانتوری» به خوبی می دانند که این فیلم جز صدور بیانیه از طریق تصویر چیزی برای گفتن ندارد و درمیشیان در ادامه بیانیه سیاسی نخستین خود در فیلم «عصبانی نیستم» دنباله ای از آن را در قالب داستانی به ظاهر متفاوت ساخته است که تفاوتش در این است که این جا به جای همراستایی تصاویری از افراد فروشنده کلیه و صدای رئیس جمهور سابق، شاهد طعنه به طعم گوجه فرنگی بوده ایم!
